Terugkijken
14-09-2020 | 20:25 Uur
Afgelopen vrijdag was het dan zo ver. Na een paar drukke werkdagen op tijd op om naar Hoenderloo te gaan. Het duurt bij mij altijd weer langer dan gedacht. Maar gelukkig had ik me niet aan een vaste starttijd te houden.
Ik was een beetje gespannen maar in de auto nog zo bezig met de laatste instructies voor mijn collega's dat ik weinig tijd had om er bij stil te staan. En.. ik ging niet alleen. Want mijn lieve man en trouwe maatje ging met me mee om samen deze uitdaging te fixen.
En een uitdaging was het! Het was klimmen en dalen, genieten en mopperen op weer zo'n klim en heel veel schakelen. Halverwege namen wij een omweggetje om lekker te lunchen bij Trix. Een beetje stijf maar vol goede moed gingen we verder. We waren nu dik over de helft, het eind was in zicht. De wegwijsbordjes waren al opgehangen en dat ging zo goed dat we de mio de mio lieten. Toen Wageningen op het bord verscheen begon ik onraad te ruiken. Een telefoontje naar mijn collega's bevestigde: we zaten op de 150 km route. Het bordje met de splitsing tussen de 100 en de 150 km wordt pas op zaterdag opgehangen om diefstal te voorkomen. Wat nu?
Ik moest aan het werk en de 100 km was voor mij al een behoorlijke uitdaging. Dus de 150 km afmaken leek ons niet zo'n goed idee. Dus dan maar rechtstreeks terug naar Hoenderloo. En dus werd Mio er weer bijgehaald. Maar Mio houdt helaas geen rekening met racefiets wegen (even vergeten) maar kiest de kortste weg. En dus werd het zoeken en keren en Google Maps zo hard mogelijk aan in onze achterzakjes.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik tijdens die rit heel goed begrepen heb waarom onze clienten soms stoppen. Je denkt dat je er bijna bent. Nu wordt het makkelijker, maar nee hoor na een bocht weer een klim. Een afslag en een helaas daar ligt een zandweg. Weer keren en opnieuw beginnen. Zo gaat het voor onze clienten soms ook. En dus snapte ik ineens heel goed dat ze soms gewoon 'hun fiets erbij neergooien' en het niet meer doen. Mijn lieve man was zoals mijn collega's van De Hoop. Niet opgeven schat, het gaat lukken. Nu niet afstappen want dan wordt het alleen maar moeilijker. Hou je ogen op het doel. En soms juist ook: nu even stoppen, even ademhalen en een slokje water.
We reden zo'n 14 km meer dan gepland. En ik finishte niet heel euforisch. Het duurde even voordat ik er blij was dat ik het gedaan had. Mijn collega zei nog: morgen ben je trots. Ik geloofde hem niet maar het was waar! Trots en dankbaar dat het gelukt was.
Ik werk nu ruim 9 jaar bij Vrienden van De Hoop en steeds leer ik een beetje bij: over de moed die onze clienten hebben om zich te laten helpen. Over de strijd die er is en de verleiding om soms op te geven. De blijdschap als doelen behaald worden. Maar ook wat een bijzonder mooie mensen mijn collega's van De Hoop zijn. En hoe ze professionaliteit met bewogenheid combineren. Hoe zij elke dag weer hoop mogen verspreiden.
Ik ben heel trots en blij dat ik deel uit mag maken van deze organisatie. En! Ik ben alle familieleden, vrienden, collega's en mijn oud-teamgenoten van het Roparunteam heel erg dankbaar voor hun financiele support. Hoewel ik met heel mijn hart voor dit doel gefietst hebt voelen jullie bijdrage ook als waardering en ook dat was fijn.
Continue with Facebook
Laat een reactie achter